Poświąteczna spowiedź

Witam po świętach moje Kochane :)

Mój ostatni post był o planach, założeniach, celach na najbliższy czas. Po dwóch dniach systemu ośmiogodzinnego czułam zaskakująco dobrze- po 16. godzinach głodówki nie rzucałam się na jedzenie, ale spokojnie przystępowałam do zaplanowanego posiłku.
A potem...potem dostałam czegoś na kształt grypy żołądkowej: obudziły mnie mdłości, potem cały dzień wymiotowałam, nie przyjmowała mi się nawet letnia woda nie wspominając o herbacie, albo jakimkolwiek jedzeniu. Gorączka skoczyła do 38 stopni. Czułam się fatalnie. Wieczorem, wszystko ustąpiło jak ręką odjął- temperatura spadła, wypiłam herbatę, zjadłam kromkę bułki pszennej. Stanęłam na wadze, która pokazała niecałe 50 kg. Na początku, euforia! Wow...jestem już tak blisko celu! Potem spojrzałam w lustro. Skoro do celu pozostał mi tylko trochę ponad kilogram to dlaczego nadal nie jestem zadowolona, dlaczego nadal mam zastrzeżenia do tego co widzę? Czy ten kilogram tak wiele zmieni? Dlaczego zamiast lekkiej, eterycznej dziewczyny z thinspiracji, widzę wycieńczony cień siebie samej, który patrzy na mnie codziennie coraz większymi oczami? Przecież miałam być szczęśliwa, a jestem jakby coraz bardziej smutna i zmęczona.
Poczułam się wtedy naprawdę zniechęcona.
To był piątek. W sobotę jadłam znów naprawdę niedużo. Przemyślenia poprzedniego wieczoru odebrały mi apetyt. Za każdym jednak razem kiedy siadałam do stołu obiecywałam sobie, że nakarmię w końcu swój organizm. W święta jadłam to na co miałam ochotę. Wszystko, aż do bólu brzucha. I co? Dziś waga pokazała 51,7 kg, czyli biorąc pod uwagę odwodnienie z piątku w zasadzie nie podniosła się prawie wcale, a całe to karmienie skończyło się dla mnie żałośnie wzdętym brzuchem i skurczonymi wnętrznościami.
Pisząc tą notkę przypominam sobie chwilę, która zainspirowała mnie do założenia bloga- tak jak dziś siedziałam na fotelu w szlafroku, ze zdecydowanie przeciążonym układem trawiennym. Wtedy oddałabym wszystko za to żeby schudnąć, dziś chciałabym wiedzieć kiedy to się wreszcie skończy, kiedy uznam, że już dość.
Chciałabym móc napisać, że nie zależy mi na tym żeby schudnąć a na tym, żeby wypracować sobie właściwie spojrzenie na jedzenie i na siebie. Nie ma jednak sensu oszukiwać ani siebie, ani was. Nadal zależy mi na tym, żeby schudnąć, różnica jest tylko taka, że znów nie ufam sobie w tym zakresie.
Osiągnę oczywiście cele które sobie założyłam- te główne i te mniejsze.
Przetestuję program 8 godzinny i dietę baletnicy i będę Wam zdawała szczegółowe relacje. Od nowa zacznę WYZWANIE 150 przysiadów, które z powodu choroby przerwałam.
Trzymam kciuki za Was i za siebie.
Bądźmy silne. I mądre.

dzień pierwszy: zaliczony