Od prawie tygodnia ( z małymi przerwami) jestem z Jasiem u moich rodziców. Mój synek ma okazję spędzać całe dnie na świeżym powietrzu, korzystając z gościnności i ogrodu dziadków. Nasz pocieszny kundelek, adoptowany zupełnie przypadkiem już prawie rok temu, jest wniebowzięty z tego samego powodu. A ja, czuję się z godziny na godzinę coraz gorzej. I nie chodzi nawet o to, że moja mama dokarmia mnie bez przerwy, nie znosząc żadnego sprzeciwu, przez co zapewne straciłam wszystko na co pracowałam przez ostatnie miesiące. Wiele wysiłku włożyłam w ostatnich latach w moją relację z mamą. Żeby przestała być toksyczna, musiałam wyprowadzić się z domu, żeby przestać Ją obwiniać sama musiałam zostać mamą. Teraz kiedy, po takiej przerwie spędzam w swoim rodzinnym domu tak wiele czasu, znów zaczynam się czuć jak więzień. Gubi mi się, gdzieś ta z każdym dniem odważniejsza i bardziej niezależna młoda kobieta, którą się stałam, a kontrolę nade mną przejmuje znów stłamszona mała dziewczynka niepotrafiąca sprzeciwić się matce. Próbuję wrócić do siebie już od dwóch dni- bez skutku. Mama wciąż mnie zatrzymuje, a ja wciąż nie mogę znaleźć w sobie siły, żeby się jej postawić.

Patrzę rano w lustro, w pokoju który kiedyś był moją sypialnią i w którym nadal stoją na półkach moje stare maskotki i mówię do swojego odbicia:

" musisz być najlepsza,

musisz być doskonała,

musisz być nienaganna,

musisz być nieomylna,

musisz być w każdym calu perfekcyjna"

tutaj się tego nauczyłam

Chociaż doszłam już do etapu na którym wiem, że powinnam powtarzać sobie raczej:

 "Jestem słabą, głupią, żałosną, pełną złudzeń małpą, i nie ma w tym nic złego. A teraz jak tu zrobić najlepszy użytek z tej komicznie beznadziejnej istoty jaką uczynił mnie Bóg?"

Może nie jest to tak wzniosłe i szlachetne jak hasła powyżej, ale ma przynajmniej tę zaletę, że jest prawdą.

Myślę, że powinnam się tego nauczyć.